Ιστορικό Υπόβαθρο

Το 1884, με τη Διάσκεψη του Βερολίνου που μοίρασε την Αφρική στις Ευρωπαϊκές Αποικιακές Δυνάμεις, η Δυτική Σαχάρα κηρύχτηκε Ισπανικό Προτεκτοράτο. Το 1963, καταχωρήθηκε στον κατάλογο των Μη Αυτόνομων Περιοχών του ΟΗΕ. Η Μαροκινή στρατιωτική εισβολή, το φθινόπωρο του 1975, διέκοψε τη διαδικασία αποαποικιοποίησης. Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Σάνγκια Ελ Άμρα και του Ρίο Ντε Όρο (Μέτωπο POLISARIO) που είχε ιδρυθεί από το 1973 με σκοπό την ανεξαρτησία από την Ισπανική αποικιοκρατία, αντιμετωπίζει δύο νέους εχθρούς, το Μαρόκο και τη Μαυριτανία – μέχρι την αποχώρηση από τον πόλεμο και κάθε διεκδίκηση επί του εδάφους της τελευταίας, το 1979. Το 1991, το Μαρόκο και το Μέτωπο Πολισάριο, με τη μεσολάβηση των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας, υπογράφουν κατάπαυση του πυρός.
Οι Σαχράουι, ο νομαδικός λαός της Δυτικής Σαχάρας είναι χωρισμένος στα δύο. Όσοι διέφυγαν στην έρημο για να σωθούν από τους βομβαρδισμούς και τις βιαιοπραγίες του Μαροκινού στρατού, έχουν εγκατασταθεί στο νοτιοδυτικό άκρο της γειτονικής Αλγερίας, όπου ζουν τα τελευταία 42 χρόνια σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Όσοι παρέμειναν στην πατρίδα τους, ζουν περιθωριοποιημένοι και ανελεύθεροι υπό το Μαροκινό ζυγό. Ανάμεσα στους δύο, το Μαρόκο έχτισε τη δεκαετία του 1980 μια σειρά τειχών – στρατιωτικών οχυρωμάτων, συνολικού μήκους 2.720 χμ, η εξωτερική ζώνη των οποίων παραμένει σε πλήρη λειτουργικότητα. Ο νομαδικός πολιτισμός, η εθνική ταυτότητα και ο αγώνας για ανεξαρτησία κρατάει ψηλά το εθνικό φρόνημα.